Πρώτη Δημοσίευση: 8-12-2002, Σύλλογος Γονέων & Κηδεμόνων Αιγίου.
Αγαπητοί φίλοι συμπολίτες και φιλοξενούμενοι, σας καλωσορίζω και χαιρετίζω - εκ μέρους της Ένωσης Συλλόγων Γονέων του Δήμου Αιγίου – την πρωτοβουλία σας για την διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης.
Εύχομαι δε και ελπίζω να επιτευχθεί ο στόχος σας για ουσιαστική ενημέρωση, ανταλλαγή απόψεων, εξαγωγή συμπερασμάτων που θα μας ωφελήσουν προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά.
Πολλά τα ερωτηματικά γύρω από το θέμα: των μορφών βίας στην οικογένεια, πολλές οι απαντήσεις και οι οπτικές γωνίες. Έχουν γραφτεί αρκετά και η διαπίστωση είναι ότι πρόκειται για άλλο ένα θέμα που πονά βουβά θα έλεγα την κοινωνία μας. Ένα πρόβλημα χωρίς χρώμα δέρματος, οικονομικά, κοινωνικά και μορφωτικά στεγανά που αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι παρ’ όλες τις επιφανειακές τους διαφορές αποτελούνται όλοι από το ίδιο εύθραυστο υλικό του οποίου εύκολα μπορούν να γίνουν έρμαια αν δεν υπάρξουν οι απαραίτητες ισορροπίες.
Το θέμα μας στις ακραίες του μορφές, που σίγουρα θα αναφερθούν αργότερα από τους εισηγητές, μπορούμε να το βάλουμε απέναντί μας και από απόσταση ασφαλείας να το συζητήσουμε, να το αναλύσουμε. Αν στις ακραίες του όμως μορφές αφορά λίγους ή λιγότερους στις λεπτές της όμως αποχρώσεις, η κακοποίηση: ψυχική ή σωματική, αφορά πολύ περισσότερους. Είναι πιθανόν να άγγιξε ή να αγγίξει κάποιους κάποτε είτε ως υποκείμενα είτε ως αντικείμενα. Ίσως πολλοί δηλαδή να ένοιωσαν ή να νοιώσουν στο μέλλον ότι άσκησαν ή τους ασκήθηκε κάποιο είδος σωματικής ή ψυχικής βίας.
Λέμε για τα ναρκωτικά ότι ο χρήστης είναι ασθενής, χρειάζεται βοήθεια, πάψαμε δηλαδή να τον αντιμετωπίζουμε ως παράσιτο που πρέπει να απομακρυνθεί και να περιοριστεί. Τον είδαμε ως σύμπτωμα κοινωνικής ασθένειας. Μπορούμε να το πούμε αυτό και γι΄ αυτόν που κακοποιεί; Είναι και αυτός σύμπτωμα μιας κοινωνικής ασθένειας και ποιες είναι οι αιτίες που το δημιουργούν και πως θα υπάρξει θεραπεία και ασφαλή συμπεράσματα για τον περιορισμό ακόμα και για την εξάλειψη του προβλήματος.
Νομίζω ότι έχουμε στην κακοποίηση δυο θύματα. Ένα φανερό: αυτόν που κακοποιείται και ένα άλλο: αυτόν που κακοποιεί, που είναι δηλαδή θύμα των παρορμήσεων και των συναισθημάτων του. Του ίδιου του του εαυτού εντέλει.
Ενώ δηλαδή στην υπόθεση των ναρκωτικών ο χρήστης άμεσα κακοποιεί τον εαυτό του και έμμεσα το οικογενειακό και κοινωνικό του περιβάλλον στην υπόθεση της κακοποίησης ο θύτης κακοποιεί άμεσα τους άλλους και έμμεσα τον εαυτό του.
Έχουμε δυσδιάκριτα πολλές φορές όρια μεταξύ της γονεϊκής ας πούμε φροντίδας παλαιού τύπου για πρόοδο και καλή ανατροφή) και της κακοποίησης. Θα γνωρίζετε τη ρήση: το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο. Επίσης δυσδιάκριτα είναι τα όρια μεταξύ του ερωτικού πάθους και της ερωτικής καταπίεσης που οδηγεί σε μορφές κακοποίησης.
Έτσι δυσδιάκριτα δεν είναι μόνο τα όρια των σχέσεων γονέων – παιδιών αλλά και των ερωτικών συντρόφων - συζύγων, του εργοδότη – εργαζόμενου και άλλα πολλά.
Ήδη όμως μπαίνω στον πειρασμό δια της μεθόδου των ερωτήσεων να ακουμπήσω αναλυτικά το θέμα, από επαγγελματική «ίσως» διαστροφή (σε εισαγωγικά βεβαίως). Αλλά θα καθίσω να ακούσω προσεκτικά τις απόψεις των εισηγητών και θα έχουμε πιστεύω αργότερα την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί τους και να μοιραστούμε τις σκέψεις μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου