Πρώτη Δημοσίευση: 2001. Αίγιο.
Αναμφίβολα η πολιτική δεν είναι παιχνίδι, με την έννοια του μέσου ψυχαγωγίας. Είναι όμως σίγουρα τέχνη ισορρόπησης μεταξύ επιθυμητού και εφικτού, είναι ένας τρόπος (από τους πολλούς) συμμετοχής στα κοινά. Είναι ομαδική λειτουργία ανθρώπων που διέπεται από συμπεριφορές που αν τις παρακολουθήσουμε χαλαρά και αποστασιοποιημένα μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα σχετιζόμενα με τις προθέσεις, τις πρακτικές και τους τρόπους προσέγγισης ανάλογες εκτός των άλλων και με το γένος του ασκούντος.
Η πολιτική με την εξουσία έχει πρώτο βαθμό συγγένειας και καλύπτει με τον καλύτερο τρόπο την εκ φύσεως ανάγκη του «ανδρός» για επικράτηση και ορισμό χώρου επιρροής. Οι εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές εκστρατείες όλων των βαθμίδων διοίκησης («θα πάρουμε το δήμο», «θα νικήσουμε» …) αν δεν επιβεβαιώνουν την αντίληψη ενισχύουν την εικόνα ενός πολεμικού κλίματος που είναι απαραίτητο καμιά φορά για να ανεβάσει το θερμόμετρο και την αδρεναλίνη των «εκλογομάχων» με σκοπό την διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος που ενθουσιάζει, συμπαρασύρει και αυξάνει την πιθανότητα της νίκης του ενός ή του άλλου . . .
Σ’ αυτές λοιπόν τις συνθήκες καλούνται να προσαρμοστούν, με τον άλφα ή βήτα τρόπο, οι κυρίες που ασχολούνται με την πολιτική. Οι προθέσεις των γυναικών που ασχολούνται με τα κοινά έχουν αν όχι άλλο, διαφορετικό σημείο εκκίνησης και οπωσδήποτε είναι περισσότερο συνυφασμένο με την «δημιουργία» με την οποία πάλι εκ φύσεως έχουν μεγαλύτερη σχέση.
Βρίσκονται λοιπόν σε ένα ανδρικό τοπίο και έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο να υπεραναπληρώσουν τα «κενά τους» ή να παραμείνουν ο εαυτός τους. Στην πρώτη περίπτωση χάνουν τα θετικά χαρακτηριστικά του γένους τους - αναζητώντας ανδρικούς τρόπους έκφρασης των απόψεών τους σε τύπο και ουσία. Στη δεύτερη περίπτωση έχουν λίγες πιθανότητες να εισακουστούν και να διαμορφώσουν τις πολιτικές αποφάσεις (οι εξαιρέσεις και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα). Έχουν δηλαδή να διαλέξουν μεταξύ θηλυκού και αρσενικού τρόπου έκφρασης των θέσεων και απόψεων τους ή να σταθούν ανάμεσα στα δύο, ισορροπώντας στο τεντωμένο σκοινί του είναι και του φαίνεσθαι, πράγμα το οποίο μεγαλώνει τον κόπο της συμμετοχής τους. Ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός των γυναικών (51% του εκλογικού σώματος) σε συνδυασμό με την αυξανόμενη συμμετοχή τους στην παραγωγική διαδικασία και γενικότερα στην κοινωνική ζωή επιβάλλει τυπικά τουλάχιστον την συμμετοχή τους σε επιτροπές, διοικητικά συμβούλια, κέντρα λήψης αποφάσεων, ψηφοδέλτια. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τους πολυσυζητημένα τελευταία πολλαπλούς ρόλους με τους οποίους είναι επιβαρημένη η καθημερινότητά τους τότε καταλαβαίνουμε γιατί χρειάστηκε νομοθετική παρέμβαση που σχεδόν να εξαναγκάζει τους υποψήφιους συνδυασμούς να καλύψουν το ψηφοδέλτιο τους με γυναικεία ονόματα κατά το 1/3.
Η κάλυψη αυτή τις περισσότερες φορές χρησιμοποιείται σαν επίχρισμα πολυσυλλεκτικότητας, εκπροσώπησης και διαστρωμάτωσης.
Κάποτε άλλοτε αντιμετωπίζονται σαν κοινωνική ομάδα με ειδικές ανάγκες και ιδιαιτερότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου